Δείκτης Πυρκαγιάς |
Δείκτης Ομίχλης |
Τρίπτυχο Φυλλάδιο (pdf αρχείο)
Επισκέψιμα Μοναστήρια στο Δυτικό Βόιο
Το Μοναστήρι της Αγ. Τριάδας Βοΐου
Στους πρόποδες του Ζουπανιώτικου Αηλιά, στην κτηματική περιοχή του Βυθού με την ονομασία Αλώνια, βρίσκεται το μοναστήρι της Αγ. Τριάδας, η Αϊτριαδίτσα, όπως αποκαλείται από τους κατοίκους του Βοΐου. Στη σημερινή του θέση κτίστηκε το έτος 1792, πολύ κοντά στην παλαιότερη μονή των Ταξιαρχών, το Παλιομονάστηρο, το οποίο μεταφέρθηκε εδώ ως συνέχεια του Παλιομανάστηρου της Φτέρης. Είναι κυριολεκτικά κρυμμένο ανάμεσα σε θεριεμένα δάση οξιάς και αγέρωχα καστανοδάση, σε υψόμετρο 1.030 μέτρα.
Το καθολικό είναι έργο του πρωτομάστορα Γεωργίου Κούστα από τον Πεντάλοφο. Όλες οι επιφάνειες του κυρίως ναού και του ιερού καλύπτονται με εκπληκτικές τοιχογραφίες, οι οποίες φιλοτεχνήθηκαν από τον Χιονιαδίτη αγιογράφο Μιχαήλ το έτος 1802, επί Μητροπολίτη Νεοφύτου και ηγουμενίας Νεοφύτου. Διακοσμήθηκε με λιθανάγλυφα του Μίλιου Ζουπανιώτη. Εντός του ναού, επάνω από το νάρθηκα, βρίσκεται ενσωματωμένο και το παρεκκλήσι του Αγ. Μόδεστου.
Ο θρύλος θέλει τον ηγούμενο Νεόφυτο να βλέπει ένα παράξενο όραμα, όπου ένας άνθρωπος του υποδείκνυε να χτίσει μοναστήρι στη συγκεκριμένη τοποθεσία. Την επόμενη νύχτα το όραμα επαναλήφθηκε. Την τρίτη φορά ο ίδιος άνθρωπος παρουσιάστηκε και πάλι με αυστηρό ύφος και έδωσε εντολή να αρχίσει αμέσως η ανοικοδόμηση. Το επόμενο πρωί εμφανίστηκε ένας βοσκός της περιοχής, μαρτυρώντας ότι κάθε βράδυ έβλεπε μια λάμψη να βγαίνει από ένα δέντρο. Στη σχισμή του δέντρου βρέθηκε η εικόνα της Αγ. Τριάδας.
Ο ναός χτίστηκε με κάθε μεγαλοπρέπεια από πελεκητή πέτρα, αποτελώντας σήμερα λαμπρό δείγμα της τοπικής οικοδομικής αρχιτεκτονικής. Φημίζεται για το εντυπωσιακό Αθωνικού τύπου καθολικό του. Είναι Βυζαντινού ρυθμού με τρεις τρούλους και επιχρυσωμένο ξυλόγλυπτο τέμπλο. Ολόκληρο το οικοδόμημα που τον υποστηρίζει είναι ιδιαίτερα επιβλητικό, σωστό φρούριο. Το μοναστήρι έχει δυνατότητα φιλοξενίας 100 ατόμων και η ημέρα εορτασμού του αποτελεί σημαντικό γεγονός για ολόκληρο το Βόιο.
Η φήμη και η περιουσία του ήταν μεγάλη και το όνομά του γνωστό στη Δυτική Μακεδονία, στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία. Η προσφορά του στους αγώνες και στην υπόθεση της παιδείας του έθνους υπήρξε σπουδαία. Διέθετε 50 κελιά, ενώ λειτουργούσε και κρυφό σχολείο. Σήμερα, στυλοβάτης της μονής είναι ο πατέρας Σεραφείμ από την Ανθούσα Βοΐου, που διακρίνεται για την εργατικότητα και την ευσέβειά του, ένας σπάνιος ιερομόναχος, αλλά και άνθρωπος.
Το Μοναστήρι του Αγ. Αθανασίου Ζηκοβίστης
Πρόκειται για ένα από τα παλαιότερα μοναστήρια της Δυτικής Μακεδονίας. Βρίσκεται χτισμένο σε υψόμετρο 1.000 μέτρα μεταξύ της Δαμασκηνιάς και του Αγίου Ηλία. Η ονομασία του προέρχεται από το Καστανοχώρι Σπήλιος, την παλιά Ζηκόβιστα.
Ο ναός μονόχωρος και θολοσκέπαστος, στηριζόμενος σε τέσσερα μεγάλα τόξα, ιδρύθηκε το έτος 1629. Ανακαινίστηκε το 1747 και ζωγραφίστηκε το έτος 1785. Ζωγράφοι του ήταν ο Χιοναδίτης Μιχαήλ Μιχαήλ και ο Επταχωρίτης Δημήτριος Μπορμπουτζιώτης. Χορηγοί του έργου ήταν ο ηγούμενος Ανανίας και ο Παπαϊάκωβος. Το έτος 1979 έγινε αναπαλαίωση της μονής και το καθολικό της ανακηρύχτηκε ως Ιστορικό Διατηρητέο Μνημείο. Η θέα που προσφέρεται από τον προαύλιο χώρο της προς την κοιλάδα του Αλιάκμονα είναι μοναδική.
Η προσφορά του μοναστηριού στην περίοδο της Τουρκοκρατίας υπήρξε μεγάλη. Εδώ λειτουργούσε κεντρική ελληνική σχολή και εδώ συνεδρίασε το σώμα του Καπετάν Λίτσα πριν ξεκινήσει τον αγώνα κατά των κομιτατζήδων, οι οποίοι νωρίτερα είχαν πυρπολήσει τα κελιά του.
Το Μοναστήρι του Αγ. Γεωργίου Επταχωρίου
Σε ένα πλάτωμα της Βόρειας πλευράς του Τάλιαρου και σε απόσταση τεσσάρων χιλιομέτρων από το Επταχώρι, επάνω στο νέο δρόμο που το συνδέει με το Δοτσικό, βρίσκεται το μοναστήρι του Αγ. Γεωργίου, ηλικίας σχεδόν τετρακοσίων χρόνων. Ο ναός είναι Αθωνικού τύπου, τρίκλιτος. Ολόκληρο το εσωτερικό του είναι κατάγραφο. Οι τοιχογραφίες είναι εξαιρετικής μεταβυζαντινής τέχνης. Πιθανό πρόκειται για έργο Επταχωριτών, ή Λινοτοπιτών ζωγράφων. Το ναό περιβάλλει μία σειρά συνοδευτικών κτιρίων.
Η παράδοση θέλει ως κτήτορα κάποιον ιερέα που έχασε τη γυναίκα και τα παιδιά του, περνώντας φοβερές δοκιμασίες. Έτσι, αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του στο Θεό, δίνοντας όλη του την περιουσία για να χτιστεί το μοναστήρι. Έγινε μοναχός και ο πρώτος ηγούμενος της μονής.
Ακριβώς από επάνω βρίσκεται ο μικρός Κοιμητηριακός ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου με επίσης θαυμάσιες τοιχογραφίες, οι οποίες χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί ο τρόπος κατασκευής της πέτρινης στέγης του.